Ο καρκίνος του θυρεοειδή προσβάλλει όλες τις ηλικίες, είναι συχνός σε ασθενείς που έχουν υποστεί ακτινοβόληση της περιοχής και συνήθως δεν συνοδεύεται από λειτουργικές διαταραχές. Βασικά, ανάλογα με τον κυτταρικό τύπο, διακρίνονται 4 τύποι, οι οποίοι ανάλογα με τη συχνότητα εμφάνισής τους είναι :

1. Το θηλώδες εμφανίζεται περίπου στο 60% των περιπτώσεων και είναι το μοναδικό που δεν είναι συχνότερο στις γυναίκες. Προσβάλλει άτομα μέσης ηλικίας (κατά τι μικρότερα από τους άλλους τύπους) και συνοδεύεται αρκετά συχνά από διόγκωση των γειτονικών λεμφαδένων. Δεν είναι αγγειοβριθής, συνήθως δεν δίνει μεταστάσεις και έχει πολύ μικρό βαθμό κακοήθειας. Η στάθμη της θυρεοσφαιρίνης είναι υψηλή στον ορό, ειδικά σε όγκο που έχει επεκταθεί. Είναι ο καλοηθέστερος από τους καρκίνους του θυρεοειδούς και εμφανίζει ποσοστά 5ετους επιβίωσης πάνω από 90-93%.Το πρόβλημα είναι ότι εμφανίζει συχνές υποτροπές.

2. Το θυλακιώδες εμφανίζεται περίπου στο 15-20% των περιπτώσεων, προσβάλλει κυρίως γυναίκες (>70%) και η μέση ηλικία προσβολής είναι τα 50 έτη. Ενώ η προσβολή των γειτονικών λεμφαδένων είναι σπάνια, ο όγκος έχει την τάση να διηθεί τα γειτονικά αιμοφόρα αγγεία και να δίνει μακρινές μεταστάσεις. Τότε τα επίπεδα της θυρεοσφαιρίνης στον ορό είναι ιδιαίτερα υψηλά. Θεωρείται όγκος χαμηλής προς μέσης κακοηθείας και η θνητότητα στην 5ετία φθάνει το 25%.

3. Το αναπλαστικό  εμφανίζεται στο 10-15% των περιπτώσεων, στο 60% περίπου προσβάλλει γυναίκες ηλικίας περίπου 60 ετών. Είναι ο πιο επιθετικός όγκος του θυρεοειδή με ποσοστά επιβίωσης που δεν υπερβαίνουν το 5% την 5ετία. Μεθίσταται και κατά συνέχεια ιστού και μέσω των αιμοφόρων και των λεμφικών αγγείων, δίνοντας διάσπαρτες μεταστάσεις. Είναι συχνό το φαινόμενο κατά το οποίο, ο ασθενής αναζητά ιατρική βοήθεια, επειδή ο όγκος έχει προσβάλλει τα τοπικά όργανα προκαλώντας βραχνάδα και αναπνευστικά προβλήματα από περίσφιξη.

4. Το μυελοειδές  εμφανίζεται στο 5-10% των περιπτώσεων, προσβάλλοντας πιο συχνά γυναίκες, ηλικίας περίπου 50 ετών. Αποτελεί ουσιαστικά μια ιδιαίτερη κατηγορία θυρεοειδικού όγκου : Δεν ξεκινά από τα αμιγή θυρεοειδικά κύτταρα, αλλά από τα παραθυλακιώδη κύτταρα του φαρυγγικού θυλάκου του Rathke, περιέχει αμυλοειδές και εκκρίνει καλσιτονίνη. Είναι οικογενές και συνδυάζεται με διάφορες άλλες ενδοκρινικές νεοπλασίες (πχ., φαιοχρωμοκύτωμα). Κυρίως επεκτείνεται κατά συνέχεια ιστού, προσβάλλοντας τους γειτονικούς λεμφαδένεςκαι λιγότερο διηθώντας τα αιμοφόρα αγγεία. Είναι όγκος μέσης κακοηθείας, με ποσοστά 5ετούς επιβίωσης που φθάνουν το 70%.

ΚΛΙΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ Ο ασθενής ουσιαστικά αναζητά την ιατρική βοήθεια όταν ψηλαφήσει κάποιον ανώδυνο, σκληρό όζο στην περιοχή του θυρεοειδούς, ή όταν ψηλαφήσει τους διογκωμένους επιχώριους λεμφαδένες. Όταν ο όγκος είναι αναπλαστικός, το αρχικό σύμπτωμα μπορεί να προέλθει από τη διήθηση των παρακείμενων οργάνων. Στον εργαστηριακό έλεγχο οι εξετάσεις θυρεοειδικής λειτουργίας είναι συνήθως φυσιολογικές. Το σπινθηρογράφημα συνήθως αποκαλύπτει την ύπαρξη κάποιου ψυχρού όζου

. Όταν τεθεί η υπόνοια όγκου, η συνήθης διερεύνηση περιλαμβάνει αρχικά την τέλεση υπερηχογραφήματος στο θυρεοειδή και στη συνέχεια τη βιοψία της βλάβης, είτε ανοικτή, είτε κλειστή δια λεπτής βελόνης.

Με το που θα τεθεί η διάγνωση και θα γίνει η θεραπεία (ακολουθεί παρακάτω), η παρακολούθηση για τυχόν υποτροπή του όγκου γίνεται με την μέτρηση θυρεοσφαιρίνης ορού για τον θυλακιώδη και τον θηλωματώδη όγκο και με τη μέτρηση καλσιτονίνης για το μυελοειδές. ΘΕΡΑΠΕΙΑ Η χειρουργική εκτομή αποτελεί τη θεραπεία εκλογής. Η έκταση της εκτομής αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Έχει δειχθεί ότι πιο συντηρητικές μορφές εκτομής έχουν τα ίδια αποτελέσματα και οι ασθενείς παρουσιάζουν λιγότερες μετεγχειρητικές επιπλοκές.

Σε οποιαδήποτε περίσταση, η χειρουργική αντιμετώπιση θα πρέπει να εξατομικεύεται. Οι θηλωματώδεις όγκοι ανταποκρίνονται στη θεραπεία με θυροξίνη ικανοποιητικά. Σε πολύ ηλικιωμένους ασθενείς, στους οποίους η χειρουργική προσπέλαση είναι δύσκολη, μπορεί να γίνει θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο. Η εξωτερική ακτινοβολία μπορεί να είναι χρήσιμη για την αντιμετώπιση των μεταστάσεων. Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές περιλαμβάνουν την εμφάνιση υποπαραθυρεοειδισμού, το μετεγχειρητικό μυξοίδημα και την τρώση του λαρυγγικού νεύρου.