Η δευτερογενής πρόληψη δεν έχει σχέση με το «κάνε αυτό» ή «μην κάνεις αυτό» που αποτελεί την πεμπτουσία της πρωτογενούς πρόληψης. Η δευτερογενής πρόληψη ανήκει κυρίως στον γιατρό και λιγότερο στον απλό άνθρωπο.

Η ευαισθησία του ατόμου έγκειται στο να αντιληφθεί ότι οικογενειακά είναι επιβαρημένος και να αναθέσει στον οικογενειακό γιατρό του το θέμα του. Εχει αποδειχθεί με όλες τις μέχρι σήμερα δημοσιευμένες μελέτες ότι εάν π.χ. πατέρας και μητέρα έχουν νοσήσει από καρδιοαγγειοπάθειες ή καρκίνο σε μέση ή νεότερη ηλικία, τότε τα παιδιά τους πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγάλη πιθανότητα ως πιθανοί ασθενείς γιατί η γονιδιακή επιβάρυνση είναι αναμφισβήτητη.

Εάν έχει νοσήσει μόνο ο ένας εκ των γονέων, η πιθανότητα γενετικής επιβάρυνσης είναι πολύ μικρότερη.  Από το σημείο αυτό και πέρα, τα άτομα αυτά πρέπει να βρίσκονται υπό ιατρική παρακολούθηση τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο με πλήρη κλινικοεργαστηριακή διερεύνηση για πιθανότητα προσβολής τους από τις δύο πρώτες αιτίες θανάτου του πληθυσμού, δηλαδή τις καρδιοπάθειες και τους καρκίνους. Οσον αφορά την καρδιαγγειακή νόσο, εφόσον π.χ. πατέρας και μητέρα έχουν υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου σε νεαρή ή μέση ηλικία, τα παιδιά τους πρέπει να διερευνώνται με όλες τις εργαστηριακές μεθόδους και ειδικότερα τις αναίμακτες απεικονιστικές μεθόδους (ηχώ - υπέρηχο - αξονική τομογραφία) για να εντοπιστεί κατά πόσον υπάρχουν ενδείξεις ύπαρξης αθηρωμάτωσης των αρτηριών.

Εάν, δηλαδή, υπάρχουν αθηρωματικές πλάκες στις καρωτίδες ή στις στεφανιαίες αρτηρίες της καρδιάς τους. Εάν διαπιστωθεί προσβολή των αρτηριών από αθηρωμάτωση τότε η φαρμακευτική θεραπεία σε συνδυασμό με την πρωτογενή πρόληψη είναι επιβεβλημένη, έστω και αν το συγκεκριμένο άτομο είναι τελείως ασυμπτωματικό. Ο τρόπος ζωής των ατόμων αυτών πρέπει να βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο της υγιεινοδιαιτητικής αγωγής (μεσογειακή διατροφή, κινητικότητα, γυμναστική, όχι κάπνισμα). 

Η καταπολέμηση τυχόν υπαρχόντων παραγόντων κινδύνου (διαβήτης, υπερχοληστεριναιμία, υπέρταση) με όλους τους ενδεδειγμένους τρόπους είναι υποχρεωτική. Με τον τρόπο αυτό είναι δυνατόν η καρδιακή προσβολή να αποτραπεί ή, στη χειρότερη περίπτωση, να καθυστερήσει και να είναι ηπιότερη.

Εν πάση περιπτώσει, έτσι διασφαλίζεται ένα καλύτερο προσδόκιμο επιβίωσης και φυσικά καλύτερες συνθήκες ζωής. Γενικά, η πρωτογενής πρόληψη πρέπει να απευθύνεται σε όλο τον πληθυσμό, ενώ ο συνδυασμός πρωτογενούς και δευτερογενούς πρόληψης είναι υποχρεωτικός για τα άτομα εκείνα με επιβαρημένο οικογενειακό ιστορικό.